Dag 1, 24 mei De heenreis

Eindelijk is het zover! We hadden de wekker om kwart voor zes gezet maar natuurlijk waren we veel eerder wakker. De laatste klusjes nog even doen zoals de vuilniszak naar buiten en dan wachten op de taxi die om 5 over half 7 zou komen. Dat lijkt eindeloos te duren, ook al is hij maar vijf minuten te laat. De trein was op tijd, maar wel vol. Dus de hele weg staan met al ons hebben en houwen. Op Schiphol hadden we de incheckbalie van Martinair snel gevonden. Wij hadden natuurlijk weer pech met 2 probleemgevallen voor ons, maar toen we eenmaal aan de beurt waren was het zo gepiept. Daarna terug de centrale hal in voor de balie van Holland Handling waar de hotel-vouchers klaar lagen. Toen was het al bijna boarding tijd. Eenmaal in het vliegtuig verliep het minder voorspoedig: een aantal mensen had een verkeerde tijd op hun ticket staan en daar werd op gewacht. Met bijna drie kwartier vertraging vertrokken in een MacDonnal Douglas MD11. We vonden het maar een klein vliegtuigje, we hadden het ons groter voorgesteld. Het eten viel mee en daarna hebben we nog maar een kleine 9 uur te gaan.



Na 2 films die we al gezien hadden en nog een maaltijd in het vliegtuig kwamen we aan in Oakland. Klein vliegveldje, wat we wel wat op Gran Canaria vinden lijken. Met een busje zijn we naar het hotel gebracht voor maar liefst $ 20,-.



Het hotel (Best Western Thunderbird Inn) mankeert niks aan, hoogstens een beetje oud, maar de buurt is niet geweldig. Het hotel lag vlak bij de spoorbaan waar we de trein regelmatig langs hoorden toeteren, eronder stonden enorm veel politieauto's geparkeerd en die raasden ook zeer regelmatig met gillende sirenes langs. Niet heel rustig dus. We kregen wel een beetje het gevoel van: als dit Amerika is weten we het zo net nog niet. Gelukkig is dat later allemaal goed gekomen.We voelden ons nog redelijk fris en zijn op onderzoek uit gegaan. Jack London Square bekeken, even in het zonnetje gezeten en daarna op zoek naar een hamburger of zo. De drukke straat op en neer gelopen op zoek naar een eettentje. Bij een stond een, in onze ogen luguber type voor de deur naar ons te wenken. Reden voor ons om daar nou net niet heen te gaan. Maar we vonden eigenlijk niets beters, dus na een keer diep adem gehaald te hebben toch maar de "heer" gepasseerd en naar binnen gegaan. We hebben tot nu toe nooit meer zo'n lekkere hamburger gegeten. Het was wel even goed oefenen om je mond ver genoeg open te krijgen en aan het eind zat de saus tot aan je ellebogen, maar we zijn de onverstaanbare, tandeloze meneer nog altijd dankbaar.
Terug op de kamer zijn we op bed geploft met de tv aan. Om ongeveer 16.30 uur plaatselijke tijd gaan slapen. We hadden de wekker om 19.00 uur gezet om wat te gaan eten maar door het hamburgertje  hebben we dat maar overgeslagen. Van 22.00 tot 00.00 uur tv gekeken en toen weer geslapen tot 05.00 uur.