We vervolgen Highway 50, die liet een wat afwisselender beeld zien dan gisteren. Het was helaas geen weer om te stoppen anders had ik absoluut een foto van het bord "loneliest phone" gemaakt. Het was ook inderdaad een telefoon in the middle of nowhere. Wat wij natuurlijk weer troffen is dat Lake Carson, normaal droog, er nu uitzag als de Waddenzee bij eb.
Bij Fallon moesten we kiezen: Reno of Carson City. Wij hebben Reno laten vallen; het is weer een soort Las Vegas en getrouwd zijn we ook al. Dus koers gezet naar Lake Tahoe. Halverwege hebben we even een uitstapje gemaakt naar Virginia City. Dit was vroeger de hoofdstad van het goud- en vooral, zilvermijngebied. Het stadje, dorp zouden wij zeggen, is grotendeels gerestaureerd. Het is erg toeristisch maar ziet er wel leuk uit. Helaas konden wij deze joekel niet strategisch parkeren, dus hebben we het niet van dichtbij bekeken. Wel hebben we een indruk gekregen van hoe het vroeger was, zwaar werk moet dat zijn geweest.
De weg vervolgend kregen we een mooi uitzicht op Reno en aan de andere kant van het dal gingen we weer bergop. En hoe! Dat was weer sneeuwballen gooien met verse sneeuw. Weer dalend kwamen we bij Lake Tahoe. Een groot bergmeer op 1898 m hoogte.
Eerst zijn we bij Incline Village naar de Ponderosa Ranch gegaan. Dit is de originele set van de serie Bonanza. Ze zijn hier niet gek en vragen $ 8,50 entree per persoon. Wij zijn ook niet gek en zijn doorgereden.
De plaatsjes langs het meer zijn behoorlijk welvarend zo te zien. Hele mooie huizen waar het geld vanaf druipt. Het ene skigebied na het andere dook op en onze wintersportkriebels dienden zich ook al weer aan. Door de extreme winter is het sikseizoen hier verlengd tot 4 juli. Zullen we nog even? Nee, geen tijd, en dat is maar goed ook want dat zou weer een duur grapje worden. Maar het blijf trekken.
Na boodschappen te hebben gedaan gingen we op zoek naar de Sugar Pine Point State Park camping. Ergens moet er iets mis gegaan zijn, want toen we in Truckee kwamen waren we al zeker 17 mijl de verkeerde kant op. Wij weer terug. Wat geeft het; we weten nu in elk geval waar het Olympische skigebied van Squaw Valley ligt. Uiteindelijk hebben we de camping gevonden en dat is weer zo'n hele mooie. Midden in het bos en een plek zo groot dat ze er in Frankrijk minstens 5 tenten op zouden zetten.
Bij ons niet goed brandende kampvuur werden we aangesproken door de Amerikaanse achterbuurman. We wisten niet eens dat we die hadden, want zijn plek was niet te zien. Hij had ernstig behoefte aan een kurkentrekker en had daar wel 2 glazen wijn voor over. Hij schonk nogal royaal in en hopelijk kreeg hij geen ruzie met zijn vrouw over het restantje wat hij mee terugnam want ze moesten die avond nog uit eten.